ਸਚੁ ਸੁਣਾਇਸੀ ਸਚ ਕੀ ਬੇਲਾ
ਜੇ ਸਾਹਿਤ ਵਿੱਚ ਸਮੇਂ ਦੀ ਨਬਜ਼ ਹੀ ਮਹਿਸੂਸ ਨਾ ਹੋਵੇ ਤਾਂ ਉਹ ਕਾਹਦਾ ਸਾਹਿਤ? ਪ੍ਰੋਫੈਸਰ ਗੁਰਭਜਨ ਗਿਲ ਹੁਰਾਂ ਨੇ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਨਾਜ਼ੁਕ ਸਮੇਂ ਦੇਖੇ ਹਨ। ਖੁਸ਼ੀ ਦੀ ਗੱਲ ਹੈ ਕਿ ਹਰ ਵਾਰ ਉਹਨਾਂ ਦੀਆਂ ਰਚਨਾਵਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਸਮੇਂ ਦੀ ਨਬਜ਼ ਮਹਿਸੂਸ ਹੁੰਦੀ ਰਹੀ ਹੈ। ਹੁਣ ਜਦੋਂ ਕਿ ਇੱਕ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ ਸਿਆਸੀ ਸੋਚ ਵਾਲੇ ਲੋਕ ਇੱਕ ਮੁਹਿੰਮ ਚਲਾ ਰਹੇ ਹਨ--ਮੈਂ ਭੀ ਚੌਕੀਦਾਰ--ਤਾਂ ਉਦੋਂ ਵੀ ਪ੍ਰੋਫੈਸਰ ਗਿੱਲ ਨੇ ਇੱਕ ਕਾਵਿ ਰਚਨਾ ਲਿਖੀ ਹੈ ਜਿਹੜੀ ਇਸ ਦੌਰ ਦੀ ਗੱਲ ਕਰਦੀ ਹੈ।
-ਸਾਹਿਤ ਸੰਪਾਦਕ
ਸਾਵਧਾਨ ਦੋਸਤੋ
ਯਕੀਨ ਕਰਿਓ!
ਆਪਣੇ ਤਜਰਬੇ ਚੋਂ ਦੱਸ ਰਿਹਾਂ।
ਸਿਰਫ਼ ਡਾਕੀਆ
ਰਹਿ ਗਿਆ ਹੈ ਈਮਾਨਦਾਰ
ਦੀਵਾਲੀ ਦੁਸਹਿਰੇ ਦੀ
ਵਧਾਈ ਬਦਲੇ
ਦੁਖ ਸੁਖ ਦੇ ਖ਼ਤ ਪੱਤਰ
ਫੜਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਬਿਲਾ ਨਾਗਾ।
ਟੱਬਰ ਦਾ ਹਾਲ ਚਾਲ ਪੁੱਛ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।
ਸਾਈਕਲ ਦੀ ਟੱਲੀ ਮਾਰ ਕੇ
ਆਪਣੀ ਖ਼ੈਰ ਸੁਖ ਸੁਣਾ ਜਾਂਦਾ।
ਪਰ
ਚੌਕੀਦਾਰ ਤੇ ਯਕੀਨ ਨਾ ਕਰਿਓ!
ਉਹ ਹੁਣ
ਚੋਰਾਂ ਨਾਲ ਰਲ ਗਿਆ ਹੈ।
ਪਾਟਿਆ ਬਾਂਸ ਬਹੁਤਾ ਖੜਕਾਉਂਦਾ ਹੈ।
ਗੇਟ ਦੀਆਂ ਕੁੰਜੀਆਂ
ਧਾੜਵੀਆਂ ਨੂੰ ਸੌਪ ਕੇ
ਸਾਨੂੰ ਉੱਚੀ ਉੱਚੀ ਕਹਿੰਦਾ ਹੈ !
ਜਾਗਦੇ ਰਹੋ।
ਯਕੀਨ ਕਰੋ!
ਇਸ ਵੇਲੇ ਤਾਂ ਹੀ ਤਾਂ
ਜਗਰਾਵਾਂ ਵਾਲਾ ਕਾਮਰੇਡ ਪਰੇਮ
ਬਾਰ ਬਾਰ ਯਾਦ ਆ ਰਿਹੈ।
ਪਾਟੇ ਬਾਂਸ ਦੇ ਖੜਕਣ ਸਾਰ
ਜਾਗਦੇ ਰਹੋ ਕਹਿਣ ਵਾਲੇ
ਚੌਕੀਦਾਰ ਨੂੰ ਜਿਸ ਨੇ
ਧੌਣ ਮਰੋੜ ਕੇ ਪੁੱਛਿਆ ਸੀ
ਸੁਣ ਉਇ ਭਲਿਆ ਮਾਣਸਾ!
ਜੇ ਅਸਾਂ ਹੀ ਜਾਗਣਾ ਹੈ
ਤਾਂ ਤੈਨੂੰ ਪੰਜ ਰੁਪਈਏ ਮਹੀਨਾ
ਕਾਹਦਾ ਦਿੰਨੇ ਆਂ।
ਬੰਦਾ ਬਣ ਕੇ ਪਹਿਰਾ ਦੇ।
ਪਰ ਹੁਣ ਇਉਂ ਲੱਗਦੈ
ਸਾਰੇ ਕਾਮਰੇਡ ਪ੍ਰੇਮ ਮਰ ਗਏ ਨੇ।
ਚੌਕੀਦਾਰ ਚੋਰਾਂ ਨਾਲ ਤਾਂਹੀਂ
ਪਰੇਮ ਪੀਂਘਾਂ ਝੂਟਦਾ।
ਗੁਰਭਜਨ ਗਿੱਲ
ਪਹਿਲੀ ਅਪਰੈਲ 2019
No comments:
Post a Comment